Kortfilmfestival Leuven wordt dit jaar dertig. Doorheen die dertig jaar passeerden een pak makers de revue. Velen onder hen staan nu op internationale festivals, maken gesmaakte tv of schitteren op Netflix met Ierse maffiabendes. Wat die makers zelf van hun passage op het festival vonden, vind je hier. De gezellige archieffoto's zijn een gratis bonus.
2014 - Tim Mielants & Michaël Roskam
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Tim Mielants: Kortfilmfestival Leuven? Daar is het echt allemaal begonnen voor mij. In die begindagen zat ik vol bewondering te kijken naar de kortfilms van Fien Troch, Michaël Roskam en Patrice Toye, en dacht ik bij mezelf: "Wauw, misschien flik ik dat later ook wel." En ja hoor, uiteindelijk heb ik het geprobeerd met The Sunflyers. Dat mijn film dan ook nog eens geselecteerd werd, ik sprong een gat in de lucht van trots. Het beste moment? In die zaal zitten, omringd door wildvreemden, en stiekem hun reacties afspieden—zien hoe ze lachen, stil worden... Dat was fantastisch. Films maken is geweldig, maar samen een film beleven, dát is pas echt de max.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Tim Mielants: Films zien, pinten drinken, discussiëren met mensen die je leert kennen. Lachen!
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Tim Mielants: Ik was omvergeblazen door Jonas Geirnearts zijn animatiefilm FLATLIFE. Fien Troch haar korte films vond ik ijzersterk: Wooww en MARIA; van Patrice Toye haar kortfilms heb ik ook genoten.
2007 - Cecilia Verheyden
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Cecilia Verheyden: IKL speelde een grote rol in mijn carrière. Het was sowieso fantastisch om op één straat van een festival te wonen. Dat maakte dat ik mijn premières op het festival altijd in het gezelschap van vele vrienden en familie kon meemaken. Al mijn kortfilms werden er geselecteerd en getoond.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Cecilia Verheyden: Al het bovenstaande. Veel kortfilms, veel ontmoetingen en heel veel doorzakken op de verschillende recepties en feestjes.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Cecilia Verheyden: The Tent van Rebecca Figenschau. Een Scandinavische kortfilm over een gezin dat gaat kamperen. De vader heeft een enkelband, want hij komt uit de gevangenis. De tent schiet in brand. Die film vond ik echt geniaal!
2009 - Fien Troch
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Fien Troch: Het was echt de plek om als beginnende kortfilm maker gezien te worden. Een festival dat enkel rond kortfilms draaide, gaf toch wel een extra sfeer en gevoel. Je moest je niet ondergeschikt voelen tegenover de groten van de langspeelfilms, want die waren er niet.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Fien Troch: Ik herinner me vooral de feesten. Maar om eerlijk te zijn, wat me het meest bijbleef, was mijn prijs met Wooww en hoe ongelooflijk blij, gelukkig en trots ik daar mee was.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Fien Troch: Mijn geheugen laat me hier volledig in de steek... Ik herinner me nu alleen Striker Bob van Lars Damoiseaux, wat toen hilarisch was. En ja, nu alleen over mijn eigen kortfilms praten, lijkt me niet zo opportuun.
2010 - Michaël Roskam & Matthias Schoenaerts
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Michaël Roskam: Ik blijf nog steeds 'LeuvenKort' zeggen, zoals het festival heette in de early 2000’s. Het was het decennium waar het voor mij allemaal begon, en dat begin is onlosmakend verbonden met 'LeuvenKort'. Mijn 4 kortfilms kenden allen hun première op het festival, ik won er twee prijzen en kan vandaag nog steeds stellen dat mijn carrière daar begonnen is.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Michaël Roskam: Liefde voor jonge cinema op alle vlak, een onuitputtelijk festival-team, de nooit aflatende steun van mijn producent Bart Van Langendonck en de heerlijke tijden met wijlen Ief Desseyn, de man die me mijn eerste kortfilm, Haun!, deed maken.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Michaël Roskam: Voor mij was Carlo de bevestiging waar ik op had gehoopt na Haun!, en dat bleek ook uit de reacties van de bezoekers, de jury en al wie me lief was. Anderzijds was er ook The One Thing To Do; de film waar ik voor de tweede keer samenwerkte met componist Raf Keunen en monteur Alain Dessauvage, en meteen ook de eerste keer met Matthias Schoenaerts en Nicolas Karakatsanis, het latere dreamteam achter Rundskop. Maar ik herinner me tegelijk heel wat Vlaamse kortfilms die veel indruk maakten, gaande van Toon Aerts, Lieven Van Baelen en Fien Troch, tot Jacob Verbruggen en Adil en Bilal, en tal van nieuwe garde van geweldige makers die telkens weer de jaargangen bleven overrompelen.
2008 - Sahim Omar Kalifa
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Sahim Omar Kalifa: Kortfilmfestival Leuven was voor elk van mijn vier kortfilms een uitstekende start: Nan, Land of Heroes, Baghdad Messi en Bad Hunter.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Sahim Omar Kalifa: Er waren veel mooie momenten, maar het mooiste was toen ik met mijn kortfilm Nan de Wildcard won.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Sahim Omar Kalifa: De kortfilm die mij het meest bij is gebleven is The Mass of Men van Gabriel Gauchet.
2012 - Tom Van Avermaet
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Tom Van Avermaet: Zoals voor veel Vlaamse filmmakers kende mijn carrière zijn start te Leuven, dit met mijn eindwerk en wild card winner Droomtijd in 2006 (toen werden deze prijzen wel nog niet op het festival uitgerijkt). Leuven was toen 1 van de eerste festivals van de film en het was op dat vlak ook een erg fijne kennismaking met het gegeven van die festivals. Omdat zoveel bekende Belgische filmmakers hun start maakten bij het festival, zowel toen als in het verleden, kende het kortfilmfestival natuurlijk ook enorm veel aanzien en was het een niet te missen plek om je film te kunnen tonen aan het Belgische publiek. Het blijft voor mij steeds een speciale ervaring als ik een film te Leuven kan screenen. De combinatie van de ondersteuning van het festival aan mijn werk, het meerdere keren kunnen screenen, en de kwaliteit van de films en filmmakers die van heel Europa aanwezig zijn, maken het altijd een warm thuiskomen. Erg trots was ik ook toen we in 2012 de publieksprijs wisten te winnen met Dood van een schaduw, deze prijs heeft ook geholpen bij het maken van mijn nieuwe kortfilm Hearts of Stone door de beurs die daar bij betrokken was van 'A-Sound', dus ook op dat vlak weet Leuven de makers verder te ondersteunen in hun nieuwe projecten.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Tom Van Avermaet: Voor mij was het telkens een heel positief moment, het ontmoeten van mensen uit heel Europa (en de rest van de wereld) die dan naar het festival komen en samen eten, lachen, drinken en films bekijken. En dan met spanning afwachten of je soms een prijs hebt kunnen winnen op het einde van het festival, waarna indien dit het geval was de film ook nog eens vertoond werd. Het was ook erg fijn om later in een panel terug te komen samen met andere filmmakers die de vorige edities gekleurd hebben en van gedachten te wisselen over filmmaken. Mensen als Michaël Roskam, Gilles Coulier, Sahim Omar Kalifa en Jan Eelen die ook weer terugkomen om het festival te blijven steunen maken het extra speciaal. Ik heb ook later edities kunnen meemaken waar ik vrienden op het festival circuit heb kunnen herontmoeten, wat het nog eens extra speciaal maakt.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Tom Van Avermaet: Waarschijnlijk Oh Willy van Emma De Swaef en Marc James Roels met zijn unieke stijl van animatie en verhaal.
2005 - Younes Faltakh & Jonas Govaerts
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Jonas Govaerts: In 2005 won ik er de prijs voor Beste Debuut voor mijn kortfilm Forever, over een vervloekte tatoeage. Op Sint Lukas waren de leraars best enthousiast over mijn werk, maar een filmschool blijft toch een soort veilige cocon - voor hetzelfde geld vindt de rest van de wereld het allemaal maar shit. Deze prijs gaf me de moed om te volharden in mijn liefde voor horror, volgens de alwetende Jan Verheyen nochtans een genre waar wij Vlamingen ons beter niet aan wagen. Ook mijn latere kortfilms Of Cats & Women en Abused werden vertoond op het festival, die laatste zelfs met een waarschuwing: “Niet voor gevoelige kijkers”. Daar was ik destijds héél trots op.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Jonas Govaerts: Ik heb er een keertje mogen optreden met mijn groep The Hickey Underworld. De organisatie had ons vreemd genoeg midden in het café gezet, als een soort lounge act. Een vrij surreële ervaring, je ziel uit je lijf spelen terwijl er overal om je heen mensen koffie drinken aan tafeltjes en af en toe geïrriteerd in je richting kijken.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Jonas Govaerts: Eén van de producers van Forever is Wim Reygaert, zelf ook regisseur en muzikant. Zijn kortfilm Mompelaar is voor mij nog steeds een meesterwerk: verontrustend, hilarisch, absurd, en toch door en door Vlaams. Wim, maak alstublieft een langspeler!
2014 - Lukas Dhont
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Lukas Dhont: Kortfilmfestival Leuven is de allereerste plek waar ik ooit mijn werk deelde met een publiek.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Lukas Dhont: Ik herinner me voornamelijk de spanning en het angstzweet van die eerste keer en de geweldige gesprekken met andere makers, elk op zoek naar hun stijl en stem.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Lukas Dhont: De lucht in mijn keel van Ann-Julie Vervaeke.
2018 - Veerle Dobbelaere & Ish Ait Hamou
Welke rol speelde Kortfilmfestival Leuven in je carrière?
Ish Ait Hamou: Kortfilmfestival Leuven speelde een cruciale rol in mijn carrière. Mijn eerste kortfilm werd er geselecteerd, wat een enorme eer was. Een eerste ervaring zoals deze blijft altijd bijzonder, mede dankzij het publiek van Kortfilmfestival Leuven, dat zo betrokken en enthousiast is. Ik herinner me dat ik helemaal niet zenuwachtig was... totdat de film begon. Toen brak het zweet me uit, iets wat me normaal niet snel overkomt.
Wat herinner je je van je tijd op het festival?
Ish Ait Hamou: Wat me het meest is bijgebleven, zijn de gesprekken. Met het publiek, de organisatoren, medemakers en collega’s. Het is geweldig om zoveel mensen te ontmoeten die allemaal een groot hart voor cinema hebben. Die uitwisseling van ervaringen en het ontdekken van bijzondere pareltjes uit de kortfilmwereld blijft me altijd bij.
Welke kortfilm is je het meest bijgebleven - van jezelf of van een andere maker?
Ish Ait Hamou: De kortfilm die me het meest is bijgebleven ging over een man in een rolstoel die naar de zee wilde gaan. Het verhaal toonde hoe moeilijk het kan zijn voor mensen met een handicap. Dat einde, waarin hij eindelijk de zee bereikt, was werkelijk geniaal. Helaas ben ik de titel even kwijt, maar het raakte me diep.
Vincent Langouche: Ik denk dat je de kortfilm Harley Wheelchair bedoelt.
Ish Ait Hamou: Yeah Harley Wheelchair!